Even later slenterde ik de straat uit. Ik had bedacht dat wandelen mij misschien leuke ideeën op zou kunnen leveren. Al lopend kwam ik erachter dat mijn ninja-kick tegen de muur meer teweeg had gebracht dan ik had gehoopt en ik voelde een zeurende pijn in mijn tenen. ''Geweldig'' mompelde ik, maar ik besloot dat dit mij er niet van zou weerhouden om een leuk en inspiratievol wandeltochtje te maken. Ik liep door. Plots moest ik een stapje achteruit doen om te voorkomen dat mijn blije gedachten gesandwitched zouden worden tussen het asfalt en de wielen van een voorbijrijdende bus. Ik ging wel lekker zeg... Ik liep nog een paar straten verder, maar kwam tot de conclusie dat dit niet de oplossing voor mijn probleem was. Dan maar terug naar huis, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
Op de een of andere manier kreeg ik sterk het gevoel dat ik in een soort spel was beland en dat ik allemaal beproevingen moest doorstaan. Álles ging namelijk mis. Ten eerste struikelde ik over een slecht gelegde stoeptegel (hartelijk bedankt stratenmakers!) en tot overmaat van ramp werd ik ongegeneerd uitgelachen door twee achtjarige. Volgens viel mijn telefoon uit mijn zak en toen ik die opraapte kwam er een kat naar me toe, die waarschijnlijk een moeilijke jeugd, of huwelijksproblemen heeft gehad, en die vervolgens, met zijn nagels, op mij uitte. En toen ik het gevoel had dat ik eindelijk veilig de thuishaven had bereikt, bleek ik geen sleutel mee te hebben. Zoals je kunt voorspellen moest ik toen inbreken in mijn eigen huis en tja.. niet alles bleef heel... Jammer.
