school abc

De A is van afgemat, want ik ben zo moe

De B is van bed, daar wil ik naar toe

De C is van chronische hekel aan school

De D is van geef me een duelleerpistool

De E is van eenzaam, straks word ik nog gek

De F is van fietsen naar die stomme plek

De G staat voor grote, gigantische hel

De H is voor "houd je bek, zitten en snel"

De I is van ik wil naar huis, zo snel ik kan

De J is van janken, dat ben ik van plan

De K is van kut

En de L is van lul

De M is van ''meneer, dit is flauwekul''

De N is van niemand heeft een flauw benul

De O staat voor ochtend, dan moet je uit bed

De P die ontbreekt, want die staat voor pret

De Q is te moeilijk, die ga ik niet doen

De R is van ''rot op, ik wil met pensioen''

De S is van stom, van sukkel en snol

De T is tyfus en tering en trol

De U is van "u pest mij en ik wil naar huis"

De V is van vandaag sluit ik me op in mijn kluis

De W is van wiskunde, waar je nooit goed in bent

De X en

De Y en de coëfficiënt.

De Z is van zorg dat je overleefd in die tent.

vriezer

De winter. De tijd dat ik met snottebellen ter grote van ballonnen uit m'n neus hangend, de kloven in mijn lippen en handen van de kou en de zorgvuldigheid van een wedstrijdschaatser naar school aan het fietsen ben. Bij elke bocht houd ik mijn hart vast, omdat ik niet op je bek wil gaan,om vervolgens voor de hele provincie voor schut te staan, of te liggen. Eenmaal op school aangekomen ontdoe ik me woest van al mijn warme winteraccessoires. Met een boze blik storm ik naar het juiste lokaal om daar in een stoel te storten en te genieten van de hitte van de loeiende verwarming.

Op het moment dat ik m'n plekje heb gevonden en me met opgetrokken knietjes tegen de verwarming heb geïnstalleerd, stokt mijn adem in m'n keel. Ik voel nog een keer en nog een keer, maar hoe langer ik voel aan de verwarming, hoe kouder ik wordt. Dat wil zeggen dat... Het dringt tot me door. De verwarming, de fijne hitte waar ik zo naar had verlangt, staat niet aan. Het vriest, maar hij staat niet aan. ''De knop, de knop, waar is die knop?'' roep ik in paniek. ''What the fuck, welke knop?'' ''VAN DE VERWARMING, waar is die, draai eraan, snel!'' ''De verwarming kan niet aan..'' ''ka.. kan niet aan?'' Op dat moment besef ik wat er aan de hand is. Een koude winterdag, een verwarming die niet aan kan en een lange dag school. Het wordt verschrikkelijk.



Dit fenomeen komt bij mij op school helaas te vaak voor. Het schijnt een ding te zijn om leerlingen in de veronderstelling te laten dat er enige warmte in klas lokalen zal zijn, door het installeren van verwarming, maar alle hoop vervolgens weer de grond in te boren door ze vervolgens gewoonweg niet aan te zetten. Althans, ik moet mij zelf hier even corrigeren, in de zomer staan de verwarmingen elke dag vrolijk aan. En als ze op school nou hun best zouden doen om het ons zo comfortabel mogelijk te maken tijdens deze koude, depressieve dagen, begrijp ik heus dat de verwarming zo nu en dan niet aan kan. Echter in plaats daarvan lopen er ook nog leraren rond die claimen dood te gaan zonder voldoende stuurstof, om vervolgens, tot overmaat van ramp, zonde pardon de ramen wagenwijd open te gooien.

We zullen dus zelf moeten overleven op dat soort koude schooldagen, aangezien we niet op hulp van leraren hoeven te rekenen. Het zal er dus op neer komen dat we ons zo dik moeten inpakken, dat er alleen nog maar Michelin mannetjes op school rondlopen. Wat opzich natuurlijk niet eens zo verkeerd zou zijn. We zouden het dan altijd lekker warm hebben, we zouden niet meer kunnen zien wie een winter-vet-laagje heeft ontwikkeld en wie niet, we zouden rollend door de school kunnen gaan en we zouden onszelf van de trap kunnen gooien zonder pijn te hebben. 

Ja, ik ben eruit. Voor de volgende winter ga ik pleiten voor een warmere school of een vergoeding voor dikmaakpakken voor iedereen! Who's with me!?

de vrije val

''Mam, wat gaan we eten?'' ''Ik heb lasagne gemaakt, we kunnen over een kwartiertje eten.'' ''Chill, ik heb honger!'' Na een lange, koude, herfstachtige dag school was ik flink uitgehongerd en klaar om aan te vallen op het zorgvuldig bereidde avondmaal waar mijn moeder druk mee bezig was. Lasagne is fijn eten. Het smaakt lekker, het is voedzaam en het is zo'n fijne, plakkerige substantie die van je vork zo je mond in kan glijden. Het water liep me al in de mond en een kwartiertje later schoof ik met een blij spongebob hoofd aan tafel. Met mijn vork en mes in de aanslag was ik klaar om mijn Italiaanse prooi te gaan verslinden, maar toen...

Toen ik, met de zorgvuldigheid van een openhartoperatie, een stukje dampende lasagne op mijn vork had geschoven en ik het geheel naar mijn mond bracht, gebeurde het. Het naarste wat je kan overkomen  als je op het punt staat te genieten van je eten. De verschrikking van elk uitgehongerd, zich aan een tafel bevindend persoon. Het kunstwerkje op mijn vork, werd genadeloos door moeder zwaartekracht van mijn vork af, terug mijn bord op getrokken. Ik had mijn mond al open om de bovengenoemde plakkerige substantie mijn mond in te laten glijden, maar het viel prompt van mijn vork af. De lasagne viel van mijn vork af. Het viel. Van mijn vork af. De lasagne.

Het inmiddels niet meer zo mooie stukje eten was te pletter gevallen en lag nu verspreid over mijn bord. ''Haha'' grinnikte mijn moeder. Ze begreep het niet. Ze kon niet begrijpen dat mijn etenslust totaal was verdwenen na dit traumatische voorval. Voor mij was eten niet zomaar vulling van je maag. Voor mij was eten, met name deze lasagne, een door God gemaakt maal dat alle zorgvuldigheid vereiste om er optimaal van te kunnen genieten. Dat was weg. Met tranen die brandden achter mijn ogen, schoof ik het hoopje ellende terug mijn vork op. Niks was meer hetzelfde. Het hapje dampte niet meer en mijn humeur was totaal omgeslagen. Ik was verdrietig over de crash van mijn hap lasagne en niemand leek me te begrijpen, ik stond er helemaal alleen voor.

De dagen daarna waren zwaar. Ik heb nog veel gehuild om het hapje, wat ik later had vernoemt naar een andere dappere strijder; Michiel de Ruyter. Mr. de Ruyter spookte dagelijks door mijn hoofd en als iemand vroeg wat er met mij aan de hand was, vertelde ik ze nooit over Michiel. Ze hoefden het niet te weten. Na iedere, daaropvolgende, grote boodschap, heb ik een serenade gezongen voor het toilet, in de hoop dat Mr. de Ruyter mij zou horen, en zou beseffen dat het me spijt. Michiel, als je dit leest; je was het mooiste hapje lasagne dat ik ooit heb mogen zien, ondanks dat we zo bruut uit elkaar zijn gegaan houd ik wel heel veel van je. Veel geluk met waar je nu naartoe gaat, ik zal je nooit vergeten!

het witte huis

Laatst was ik in het Schothorste bos. Een klein bos, bij mij in de buurt. Aan de rand van dat bos staat een groot wit huis met mooie, klassieke vormen. Dat huis trekt altijd mijn aandacht. Ik heb namelijk geen idee waar het voor is, van wie het is, en wat zich achter de deuren afspeelt. Er is vast een simpele verklaring en een nog simpelere manier om erachter te komen, maar het idee dat ik geen idee heb wat dat huis daar doet vind ik leuk.

Laatst zat ik rustig op het grasveld voor dat huis met mijn rug tegen een grote boom aan voor me uit te staren. In eerste instantie naar het gras en de bomen om me heen, maar als snel trok het huis mijn aandacht. Ik probeerde me te bedenken waar het voor zou kunnen zijn, maar ik vond het lastig. Ik probeerde hints te ontdekken en die kreeg ik toen ik de deur open hoorde gaan en er een blonde vrouw van rond de 30 naar buiten stapte. Niet veel later zag ik een vrouw met een hoofddoek van ongeveer 40 naar buiten komen, in een rode Citroën stappen, en wegrijden. Gelijk daarna stapte een meisje de deur uit, of een vrouw. Ik schatte haar ongeveer 23. Ze was blond, droeg een zwarte legging, een turquoise trenchcoat en donkerblauwe ballerina's. Tot nu toe waren het dus alleen vrouwen die uit het huis stapten. Interessant.

In mijn hoofd waren duistere activiteiten, zoals het vermoorden van zwerfpuppies, het produceren van drugs, of het oprichten van een Amersfoortse maffia al uitgesloten. Noem het seksistisch, maar vrouwen kunnen dat gewoon niet. "Heee Monique, leuk topje meid! Heb je al gehoord dat we de geheime dienst binnengedrongen zijn?" "Hi Tracy, thanks! Oh echt? Good work! Leuk bosje bloemen trouwens, heb jij die neer gezet?" Dat wordt 'm niet..! 

Ik moest het dus in een onschuldigere hoek zoeken. Een boekenclubje misschien? Maar waarom dan zo'n belachelijk mooi huis? Zouden er dan misschien gewoon mensen wonen? De ventilator die ik door het raam op de eerste verdieping zag staan vertelde mij dat dat nog niet eens zo gek gedacht was. Echter waarom waren er dan zo veel verschillende mensen die rond een uur of 4 allemaal naar buiten gingen..? Ik werd langzamerhand gek van het feit dat ik niet met meer mogelijke doeleinden voor het huis kon komen. Ik voelde me een waardeloze Sherlock Holmes.. 

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik vaker voor dit huis plaats moet gaan nemen om meer hints te krijgen over zijn doeleinden. In feite zou ik het ook even kunnen google'n maar dat gaat tegen mijn principes in. Ik ben namelijk uiterst nieuwsgierig en ik wil dit helemaal zelf uitvinden. Hopelijk is het de moeite waard, want als ik er straks rond november achter komen dat dit Het Grote Pietenhuis is, is het een behoorlijke buzzkill!

killer heels

Als vrouw zijnde, heb je van die dagen dat je je graag even wil uitdossen en je veel sexier door het leven wil gaan dan je eigenlijk bedoeld bent. Dat doen wij dan door ons gezicht vol te smeren met make-up, onconfortabele en veel te strakke kleren te dragen, of door het lopen op hakken. Op dat laatste wil ik even de aandacht vestigen. Hakken, schoenen met een verhoogde hak. Schoenen waarmee je je voet in een uiterst onnatuurlijke positie manouvreerd. Je arme tenen op elkaar gepropt als sardientjes in een blikje. "Maar doet dat dan geen pijn?" Ja zeker.

 Iedere vrouw die je met en grote glimlach op hakken ziet lopen, is een eerste klas topactrice. Het is weldegelijk onconfortabel, pijnlijk en ook nog eens moeilijk. Je pikt daarom de beginners, die als een gehandicapte dinosaurus de straat op en neer strompelen, er ook zo uit. Daarom is de vraag: waarom doen we het nog? Ten eerste is het een simpel trucje om er een paar centimeter bij je lengte bij te smokkelen, ten tweede voel je je als vrouw machtig en groot op hakken, dit is overigens niet helemaal terecht, want als je blaast vallen we om, ten derde ziet het er sexy uit. Pas echter goed op met de laatstgenoemde, dit is vaak alleen het geval als je ze ook daadwerkelijk aanhoud. Zonder Compete zullen de voeten van hakkendraagsters er veelal uitzien alsof ze zes keer door een papierversnipperaar zijn gehaalt. Auw! 

Zijn de nadelen de voordelen waard? Nee. Blijven we toch hakken dragen? Ja. Waarom? Omdat we eigenwijze vrouwen zijn en lekker onszelf gaan martelen als wij daar zin in hebben. Dus heren, wil je een hakkendragende vrouw op de eerste date mee uit wandelen nemen, huur dan vast een scootmobiel of een Tuk-Tuk, dan wordt het een stuk gezelliger!

schildpad

Oh dat gevoel, dat vreselijke gevoel van opgekropte haat, dat zich met drie keer de lichtsnelheid door je lichaam rondpompt. Dat gevoel dat ervoor zorgt dat je niet alleen je nagels, maar ook je vingers op wil eten. Dat gevoel dat je moet je ogen dicht wil schreeuwen en alles om je heen bruut wil verwoesten. ''Oh Jolein, niet weer zo'n blog over je haatgevoelens!'' Ja toch wel. Ik heb het over dat ene speciale gevoel dat je krijgt van een trage internetconnectie...

Misschien draaf ik door en ben ik iets te gretig in het gebruik van eventuele consequenties voor dit fenomeen, ik ben nu eenmaal een persoon van hyperboliseren. Bovendien denk ik dat het merendeel van jullie dit wel eens heeft mee moeten maken en dit gevoel dan ook met mij deelt. Haal het even terug, de laatste keer dat je vrolijk rond huppelde door de vele mogelijkheden van het wereld wijde web, maar pardoes struikelde over de zorgwekkend slome connectie. Hoe voelde je je toen? Voelde je je blij en luchtig, of eerder uiterst geagiteerd en in staat om vele vernielingen aan te richten? Precies.

Weldra volgt de omkering in mijn verhaal waarin ik vertel waar ik denk dat dit alles uit voort komt, ik ben immers ontzettend voorspelbaar:
Noem me zweverig, maar mijns inziens is dit een gevolg van de haast die wij als Nederlanders hebben ontwikkelt in het dagelijks leven. Tegenwoordig moet alles snel snel snel. De afwas werd een vaatwasser, de fiets werd een scooter, 3G werd 4G. Wij zouden met z'n allen wat meer met de minuut moeten leven, maar helaas, alles heeft haast. Behalve dan de handelingen die we voor het gemak maar even censureren.

Ook zou het kunnen liggen aan de verslavingsgevoeligheid die wij inmiddels allemaal hebben als het aankomt op het internet. Eerlijk is eerlijk, wie zit er niet zodra hij thuiskomt met zijn/haar snufferd voor het eerste de beste schermpje. Overigens ben ik zelf geen haartje beter dan het type dat ik hier omschrijf. Ook ik ben verslaafd, ook ik heb haast. Ik denk dat ik vanaf nu gewoon sloom ga worden. Weet je, fuck dit, ik word gewoon een schildpad.

inspiratieloos

''Nee shit, dit is het ook niet.'' Met grof geweld sloeg ik de backspace knop aan en zag alle letters langzaam verdwijnen van mijn scherm. Ik draaide rond in mijn bureaustoel en mijn blik bleef hangen bij de spiegel. Toen ik aanschouwde hoe mijn wenkbrauwen zich ontzettend chagrijnig hadden samengetrokken begon ik te grinniken, maar dat duurde niet lang. Hmm, over school misschien? Nee dat is stom, besloot ik meteen. Een verhaal, over mensen of zo? Nee, dat heb ik vorige keer al gedaan. Boos trapte ik tegen de muur aan. Dit had ik overigens beter achterwegen kunnen laten, aangezien er een gruwelijke pijn door mijn tenen schoot. Dit was niet de manier om aan inspiratie te komen.

Even later slenterde ik de straat uit. Ik had bedacht dat wandelen mij misschien leuke ideeën op zou kunnen leveren. Al lopend kwam ik erachter dat mijn ninja-kick tegen de muur meer teweeg had gebracht dan ik had gehoopt en ik voelde een zeurende pijn in mijn tenen. ''Geweldig'' mompelde ik, maar ik besloot dat dit mij er niet van zou weerhouden om een leuk en inspiratievol wandeltochtje te maken. Ik liep door. Plots moest ik een stapje achteruit doen om te voorkomen dat mijn blije gedachten gesandwitched zouden worden tussen het asfalt en de wielen van een voorbijrijdende bus. Ik ging wel lekker zeg... Ik liep nog een paar straten verder, maar kwam tot de conclusie dat dit niet de oplossing voor mijn probleem was. Dan maar terug naar huis, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

Op de een of andere manier kreeg ik sterk het gevoel dat ik in een soort spel was beland en dat ik allemaal beproevingen moest doorstaan. Álles ging namelijk mis. Ten eerste struikelde ik over een slecht gelegde stoeptegel (hartelijk bedankt stratenmakers!) en tot overmaat van ramp werd ik ongegeneerd uitgelachen door twee achtjarige. Volgens viel mijn telefoon uit mijn zak en toen ik die opraapte kwam er een kat naar me toe, die waarschijnlijk een moeilijke jeugd, of huwelijksproblemen heeft gehad, en die vervolgens, met zijn nagels, op mij uitte. En toen ik het gevoel had dat ik eindelijk veilig de thuishaven had bereikt, bleek ik geen sleutel mee te hebben. Zoals je kunt voorspellen moest ik toen inbreken in mijn eigen huis en tja.. niet alles bleef heel... Jammer.