eigengeiler

Er bestaan van die mensen, in je klas, op je werk of gewoon in je omgeving, die het woord 'zelfvertrouwen' net iets anders interpreteren dan de meeste van ons. Deze soort kent meerdere benamingen, een veel voorkomende is 'eigengeiler' met als beschrijving: 'arrogant'. Dit kan indirect en enigszins onopvallend tot uiting komen of gewoon recht voor z'n raap, waarbij je zo'n 20 keer in een virtueel gesprek het zinnetje 'ik ben lekker' ergens tussendoor ziet floepen. Erg vervelend, en lastig om hier mee om te gaan. Er pontificaal tegenin gaan is tegen je sociale instinct, maar erin mee gaan gaat ook niet positief werken!

Helaas werkt het niet om iemand te confronteren met het eigengeilen, ze zijn onaantastbaar, daar zijn ze nou eenmaal arrogant voor.. Ze zullen je er dan waarschijnlijk ook meteen van beschuldigen dat jij hen ook 'lekker' vind. Dit hevig gaan ontkennen heeft geen enkele zin mijn lieve vrienden, je zit in de val. Vanaf dit punt zul je moeten accepteren dat de zelfkant van je maatschappij jou er zojuist in heeft geluisd, je kunt namelijk geen kant meer op. Overgebleven opties zijn: 'de desbetreffende laatdunkende blokkeren,' 'accepteren dat zij dit sociale spelletje gewonnen hebben,' 'uit het raam springen' of 'heel hard huilen'. Ik hoor jullie denken: "zijn er echt geen andere uitwegen lieve Jolein?". Nee, dat is de kracht van de verwaande, ze zijn je altijd een stapje voor.



Het komt er dus op neer dat je word gedwongen om te accepteren dat je hier te maken hebt met een eigendunker. Er zijn natuurlijk altijd mensen nodig in de maatschappij waar je je haat over uit kunt spreken, daar zijn deze achtergebleven figuren dan weer ideaal voor. En het is ook wel eens fijn om te merken dat er dus mensen bestaan die sociaal nog ongemakkelijker zijn dan jij. Steek die maar in je zak! En lieverdjes, ik probeer jullie heus geen depressie aan te praten, natuurlijk mag je je eigen goddelijke lichaam uitvoerig aanschouwen in de spiegel, maar laat jou over-positief zelfbeeld niet de overhand nemen, zodat je kunt voorkomen dat je word gezien als een maniak van de westerse cultuur, want jij vind jezelf natuurlijk veel te goed voor die titel!

de storing

Donderdagavond.. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was een kille, duistere donderdagavond. Ik had mezelf warmpjes teruggetrokken onder mijn dekens en probeerde iedere vorm van leven om mij heen te ontlopen. Starend naar de beeldbuis. Als gehypnotiseerd zat ik daar, de afstandsbediening in mijn hand. Ik genoot van de bewegende beelden op mijn scherm. Zonder erbij na te denken nam ik alle nutteloze informatie, die zich achter dat glas vertoonde, in me op. Het was fijn, totdat het ergste gebeurde wat je je op dat moment kan indenken: een storing.

De pixels van mijn televisie sprongen genadeloos van vrolijke kleurtjes naar een dood, zwart scherm. Het was vreselijk om hem er zo bij te zien staan. De paniek sloeg toe, ik probeerde alles wat ik kon. Ik waagde me zelfs in het menu van mijn televisie om te kijken of ik het ergens kon fixen, maar ik was te laat. Het enige wat mij te doen stond was hulpeloos toe kijken hoe mijn beeldscherm verdronk ik de koude duisternis die hij vertoonde... Ik werd er moedeloos van en mijn maag draaide zich om bij het idee dat mijn tv er zo aan toe was. Een golf van angst kroop langzaam en pijnlijk door mijn lichaam heen. Ik probeerde er niet naar te kijken, maar ik kon niet anders dan met een betekenisloze blik naar mijn lege beeld blijven staren...

Met tranen die brandden achter mijn ogen sloeg ik de dekens van me af en waagde me met mijn voeten op het ijzig koude laminaat in mijn kamer. De moed zakt me in de schoenen en ik ging maar vast uit van het ergste scenario; het was klaar, mijn oude, vintage televisie heeft het opgegeven en is op deze donderdagavond naar het hiernamaals gevlucht. Met een brok in mijn keel en alle overgebleven wilskracht sleepte ik mijn inmiddels slap geworden lichaam naar de trap, om daar een hartverscheurende noodkreet uit te slaan, die wel gehoord moest worden. Hopelijk zouden ze dan iemand om hulp sturen en dan zou ik misschien meer informatie kunnen krijgen over het lot van mijn geliefde vierkante vriend.

Tot mijn immense vreugde kwam ik erachter dat het lot van mijn tv'tje nog niet bepaald was. Het was een algemene storing bij ons in de buurt, waardoor ik met een ruk uit het virtuele leven werd getrokken. Het was confronterend. Ik ben erachter gekomen dat mijn liefde voor blauw licht groter is dan mijn liefde voor daglicht. Triest, maar helaas waar..

Het moraal van dit verhaal is dat ik verdoemd ben tot teevee-verslaafde en hier zijn helaas weinig (legale) oplossingen voor. Ik heb echter één goude tip voor ouders die af en toe wel eens wat anders van hun kinderen willen zien dan hun voorovergebogen koppies, starende blikken of vierkante ogen: trek stiekempjes de stekker eruit!

het kleine-teen-drama

De meest helse, verschrikkelijke, afschuwelijke pijn die wij als menselijk ras ooit hebben kunnen ervaren, is de pijn die je voelt bij het stoten van je kleine teen... De mensen die dit drama nog nooit hebben ondergaan zijn gezegend en hebben sowieso de beste karma ooit, want dit gun je zelfs Osama Bin laden niet.

Stel, je loopt, op een saaie zondagmiddag, rustig in je pyjama en op je sokjes door het huis te waggelen op zoek naar alles dat eetbaar is. Plots is daar de brute verstoorder van je rust: een stoel die normaal 7.89 millimeter naar rechts hoort te staan, maar nu, ten ongenoegen van je minuscule, maar oh zo gevoelige lichaamsdeel, op een andere plek staat dan normaal. Je zoektocht naar bevrediging van je hongergevoelens wordt plots gestaakt door het genadeloos rammen van je kleine teen tegen de stoel. De woordenstroom die uit je mond vloeit bevat een aantal niet nader te noemen woorden die vast verboden zijn voor lezers onder de 18. Je grijpt je kleine, gemartelde teen vast, alsof je hem anders zou verliezen. Je ziet je leven aan je voorbij flitsen en hebt alvast mentaal geaccepteerd dat dit het einde voor je zal zijn. Als je na vijf minuten dramatisch jammeren eindelijk je teen los durft te laten, strompel je richting je moeder om uitgebreid te vertellen dat je teen sowieso in het gips moet en misschien wel geamputeerd moet worden.

Dit zijn nou de dingen waar ik nachtmerries van krijg. Het is zo genadeloos om een onschuldig deeltje van je lichaam op zo'n manier zijn bestaan duidelijk te maken. Ik pleit dan ook voor een ''Small-Toe-Protector''. Dat is een op maat gemaakt mini-sokje van wol, dat je over je kleine teen heen kan doen. Op die manier ben je verzekerd van een geruisloos bestaan, zonder je druk te maken over het lot van je kleine teen. Niet dat het al bestaat, ik heb overigens ook nog geen idee hoe ik dit uit ga werken, maar het zal in elk geval een knaller van een hit worden! En alvast vooruitlopend op de kerstgedachte, kun je hem ook meteen boven de openhaard hangen. Dit product is multifunctioneel en ik verzeker je dat hij volgend jaar overal verkrijgbaar zal zijn (ik lieg).

Als iemand van jullie een sappig, of juist traumatisch teen-verhaal heeft, mag je dat natuurlijk altijd delen. Ik zal allicht treurig met je meeleven en je steun bieden in deze lastige tijd. Als je er niet over durft te praten, maar liever even wil uithuilen, bied ik mijn schouder met liefde ter beschikking om als zakdoek te dienen, want ik voel jullie pijn! Voor nu wil ik jullie allemaal meegeven: vertrouw geen enkel stuk meubilair, het kan wellicht ooit je ergste vijand worden!

blunders

Iedereen kent ze, blunders. Blunders zijn de grootste vrees van de gemiddelde tiener, die hevig probeert een reputatie op te bouwen, of hoog te houden. En dat is al niet het makkelijkste doel in deze maatschappij. Dus gesnapt worden zodra je een hele maaltijd uit je neus staat te lepelen, plat op je mond gaan onder toeziend oog van een groot publiek midden in de aula, of uitgebreid en breedlachend 'HAAAYYY' schreeuwen naar de verkeerde, zullen je niet veel verder helpen in de missie om een sociaal leven op te bouwen... Lastig! Het voorkomen van deze ongemakkelijke kleine voorvalletjes is onmogelijk, maar er op een creatieve manier mee om gaan is wel een optie!

Stel je voor, je moeder heeft vanmorgen met een boel liefde een heerlijke vers broodje met een overdreven dikke laag chocoladepasta in je broodtrommeltje gestopt. De hele dag kijk je er al naar uit om die in de grote pauze fijn te gaan verorberen. Je geniet met volle teugen van de rijke smaak van de smeltende chocola op je tong. Het zit echter helaas niet alleen op je tong... Met de skills van een kleuter heb jij op een ingenieuze wijze het gehele beleg als een soort maskertje over je hele gezicht gesmeerd. En als je dan vrolijk naar je volgende les gaat, en er pas thuis achterkomt, heb je het recht om door de grond te zakken, naar een ander dimensie en nooit meer terug te keren naar de bewoonde wereld.

Hoe werk je dit soort dingen nou behendig weg, zodat er nog om gelachen kan worden, maar niet op een generende manier... Dit zijn een paar mogelijk oplossingen, om aan het einde van de dag op een desbetreffende social media site te gooien, met een foto van je gezichtscreatie erbij:

''Ik solliciteer voor Joker''
''Als je vind dat zwarte piet moet blijven, doe dan met me mee!!''
''Let maar op, dit is dé trend van 2014''
''Als je me uitlacht ben je een racist!''
''Vandaag chocolademaskertje, zooo hydraterend''

En tenslotte is mijn beste tip om ongemakkelijke taferelen tot een goed einde te brengen: lach jezelf uit. Als mensen doorkrijgen dat jij, door middel van zelfspot, je eigen stommiteiten toch ook wel kunt waarderen, is de lol van het denigreren er al snel vanaf. Conclusie: blunder zo veel je wil, maar lach er zelf het hardste om, want als je het zelf niet doet, doe ik het wel voor je!