de storing

Donderdagavond.. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was een kille, duistere donderdagavond. Ik had mezelf warmpjes teruggetrokken onder mijn dekens en probeerde iedere vorm van leven om mij heen te ontlopen. Starend naar de beeldbuis. Als gehypnotiseerd zat ik daar, de afstandsbediening in mijn hand. Ik genoot van de bewegende beelden op mijn scherm. Zonder erbij na te denken nam ik alle nutteloze informatie, die zich achter dat glas vertoonde, in me op. Het was fijn, totdat het ergste gebeurde wat je je op dat moment kan indenken: een storing.

De pixels van mijn televisie sprongen genadeloos van vrolijke kleurtjes naar een dood, zwart scherm. Het was vreselijk om hem er zo bij te zien staan. De paniek sloeg toe, ik probeerde alles wat ik kon. Ik waagde me zelfs in het menu van mijn televisie om te kijken of ik het ergens kon fixen, maar ik was te laat. Het enige wat mij te doen stond was hulpeloos toe kijken hoe mijn beeldscherm verdronk ik de koude duisternis die hij vertoonde... Ik werd er moedeloos van en mijn maag draaide zich om bij het idee dat mijn tv er zo aan toe was. Een golf van angst kroop langzaam en pijnlijk door mijn lichaam heen. Ik probeerde er niet naar te kijken, maar ik kon niet anders dan met een betekenisloze blik naar mijn lege beeld blijven staren...

Met tranen die brandden achter mijn ogen sloeg ik de dekens van me af en waagde me met mijn voeten op het ijzig koude laminaat in mijn kamer. De moed zakt me in de schoenen en ik ging maar vast uit van het ergste scenario; het was klaar, mijn oude, vintage televisie heeft het opgegeven en is op deze donderdagavond naar het hiernamaals gevlucht. Met een brok in mijn keel en alle overgebleven wilskracht sleepte ik mijn inmiddels slap geworden lichaam naar de trap, om daar een hartverscheurende noodkreet uit te slaan, die wel gehoord moest worden. Hopelijk zouden ze dan iemand om hulp sturen en dan zou ik misschien meer informatie kunnen krijgen over het lot van mijn geliefde vierkante vriend.

Tot mijn immense vreugde kwam ik erachter dat het lot van mijn tv'tje nog niet bepaald was. Het was een algemene storing bij ons in de buurt, waardoor ik met een ruk uit het virtuele leven werd getrokken. Het was confronterend. Ik ben erachter gekomen dat mijn liefde voor blauw licht groter is dan mijn liefde voor daglicht. Triest, maar helaas waar..

Het moraal van dit verhaal is dat ik verdoemd ben tot teevee-verslaafde en hier zijn helaas weinig (legale) oplossingen voor. Ik heb echter één goude tip voor ouders die af en toe wel eens wat anders van hun kinderen willen zien dan hun voorovergebogen koppies, starende blikken of vierkante ogen: trek stiekempjes de stekker eruit!