feestje

Jiehoee, je hebt een uitnodiging voor een feestje. Buiten het feit dat je verrast bent dat iemand anders dan je moeder denkt dat je cool bent, voel je je gewild en populair. Je begint meteen te stressen over je haar (wat nóóit goed wil), je kleding (want je hebt níks om aan te trekken) en hoe je je gedraagt (want je vind jezelf nogal een kluns). Vervolgens moet je gaan nadenken over een cadeau, je wil geen pleefiguur slaan, dus het moet echt onwijs vet gaaf zijn: een tientje. Het volgende punt waar je je, inmiddels redelijk chaotische, hoofd over kan breken is met wie je gaat. Stel je eens voor, je komt daar aan, en het is net zo uitgestorven als een begraafplaats. Dan stik je nog liever in de immense hoeveelheid haarlak in je haar, dan dat je ook maar één stap over de drempel zet. Begrijpelijk. Deze voorbereidingen horen er allemaal bij. Je wil dat mensen denken dat je grappig bent, en je wil de schijn wekken dat je leuk bent om mee om te gaan (wat nog een hele opgave gaat worden)...

Denk het je even in: Het is zo ver, de avond van het feestje. Je gaat jezelf vol smeren met goedkope make-up, samen met je beste vriendin, die tegen je liegt als je vraagt of je te sletterig gekleed bent, en ze 'nee' zegt. Jullie zijn alleen thuis, dus drinken jullie stiekem anderhalf slokje droge witte wijn uit de fles van je ouders en jullie doen net of je gezicht niet helemaal samentrekt omdat je het zo smerig vindt. Eenmaal op de fiets kom je erachter dat je, met je dichtgeplamuurde kop, de deur niet op slot hebt gedaan, dus moet je weer he-le-maal terug. En als jullie eindelijk, bezweet zijn aangekomen bij het superfeestje, gebeurd het ergste wat je ooit kan bedenken: je bent te vroeg.....

En hier wil ik even uitgebreid bij stil staan. Te vroeg komen op een feestje is even erg als 'gecondoleerd' zeggen tegen je opa, als je oma jarig is. Het is ronduit gênant. Zodra je naar binnen loopt voel je al dat het verschrikkelijk gaat worden. En je kan er helemaal niks tegen doen. Je zet je voet over de drempel en ongeveer zes paar ogen, van de andere vroegkomers, kijken je verwachtingsvol aan. Maar behalve als je de gehele bevolking van Singapore met je meeneemt, ben jij niet degene die de gespannen situatie kan redden. Al wenste je vurig dat deze zaal al helemaal vol stond met halfdronken, bezweette mensen. Het liefst zou je je met een glaasje of vier terug willen trekken op de wc voor het komende half uur, maar je besluit al je verschrikkelijke dansmoves (die je van youtube hebt geleerd) in de strijd te gooien en je probeert mensen met je mee te trekken #missionimpossible.

Maar na ongeveer drie kwartier, gebeurd het geen wat al veel eerder had moeten gebeuren; het stroomt vol. Eindelijk hoef je je geen zorgen meer te maken over het feit dat iedereen het zag als de kramp in je heup schoot, omdat je je kont te sexy heen en weer wilde schudden. Mensen morsen bier over je zorgvuldig gestijlde haren, maar het kan je niks schelen. Je laat je lekker gaan en aan het einde van de avond deel je nog even je nummer uit aan de geïnteresseerde, waarna je in een noodgang naar huis crosst, omdat je stiekem al een half uur te laat bent.

Thuis in je bed bedenk je je dat eigenlijk niemand heeft opgelet of de schoenen die je droeg wel matchten  bij je blitse outfit en kom je erachter dat je je weer eens veel druk hebt gemaakt over niks. Met je mascara over je hele gezicht, plakkerige handen van de goedkope wijn en het besluit dat je je vanaf nu niet meer zo druk gaat maken om feestjes, val je heerlijk in slaap. Echter zodra je na ongeveer vijf uur slaap je ogen weer open doet, op je telefoon kijkt en ziet dat er weer een nieuw feestje op komst is, weet je dat die prachtige gedachte van de avond ervoor één grote leugen is.