image

Toen ik vandaag, al neusophalend, handenopwarmend en bepakt en beladen met 8 kilo aan leerstof in een tas, thuis kwam en mijzelf pontificaal op de bank deponeerde, moest ik er meteen weer af. Zeer bruut, om een uitgeputte tiener in deze zware tijd, zo vlak voor de winter, een van de weinige rustmomenten af te pakken als je het mij vraagt. Er moesten nieuwe batterijen in de lampen op mijn fiets. Hier was ik mijzelf natuurlijk al uiterst van bewust, aangezien ik het steeds zwakker wordende lichtje net zo lang heb genegeerd tot er nog een miezerig klein puntje rood licht in de duisternis van over was. De trap naar zolder, om een passende schroevendraaier te halen, benam mij al dusdanig de adem, dat ik even stil moest staan. Eenmaal beneden kwam ik erachter dat mij was overkomen wat mij bijna dagelijks overkomt: ik was de helft vergeten. Schroevendraaier? Check! Nieuwe batterijen? Che… oh oeps… Dit was, volgens mijn vader, die mij natuurlijk vergelijkt met mijn vriendinnen die zich bij mij thuis uiterst beleefd gedragen, te wijten aan mijn nieuwe image. ‘’Image? Wat bedoel je daar nou weer mee?’’ ‘’Diezelfde image waarmee je met gekke bekken op je klassenfoto staat, en waarmee je je broek laag bent gaan dragen’’ (dat laatste is overigens te verwijten aan het feit dat ik deze morgen mijn riem was vergeten). ‘’Maar waarom is dat ineens een nieuwe image?’’ ‘’Nou, volgens mij wil je een statement maken.’’ En dat zette mij aan het denken. Een image, een statement. De link was er wel in mijn hoofd, waarom wist ik alleen niet. De vraag is nu, wanneer heb je nou een image en wanneer maak je nou een statement… Eerlijk is eerlijk, wie zou zich niet helemaal dood schrikken als zijn/haar oma heeft besloten te gaan voor een tattoosleeve, een neuspiercing en haar lieve bos grijze krullen heeft ingeruild voor een paars met zwarte hanenkam? Dat noem ik nog eens een statement maken!

Is het vergeten van de batterijen, een hekel hebben aan het panisch gestress door (voornamelijk de vrouwelijke) jongeren van mijn leeftijd om een klassenfoto en het vergeten van je riem niet ontzettend relevant op je 15^e? Er wordt een heleboel van ons jongeren verwacht,  en niet iedereen is daar tegenop gewassen. Het is daarom zeer humanitair om af en toe de helft van wat je doet te vergeten, zo lang je de andere helft maar wel doet, toch? En dan is een image, samen met een statement, een wat mij betreft zeer negatieve weerspiegeling van de werkelijkheid. ‘’Het is heus niet dat ik ineens verander hoor, maar ik mag me toch wel af en toe zo kleden..’’ ‘’hm’’. En na deze discussie van niks en het behendig repareren van mijn lichten, heb ik mijn broek opgetrokken en mijzelf weer ongegeneerd op de bank geïnstalleerd. Zo, geen enkele image die mij en nu nog vanaf krijgt!