eigengeiler

Er bestaan van die mensen, in je klas, op je werk of gewoon in je omgeving, die het woord 'zelfvertrouwen' net iets anders interpreteren dan de meeste van ons. Deze soort kent meerdere benamingen, een veel voorkomende is 'eigengeiler' met als beschrijving: 'arrogant'. Dit kan indirect en enigszins onopvallend tot uiting komen of gewoon recht voor z'n raap, waarbij je zo'n 20 keer in een virtueel gesprek het zinnetje 'ik ben lekker' ergens tussendoor ziet floepen. Erg vervelend, en lastig om hier mee om te gaan. Er pontificaal tegenin gaan is tegen je sociale instinct, maar erin mee gaan gaat ook niet positief werken!

Helaas werkt het niet om iemand te confronteren met het eigengeilen, ze zijn onaantastbaar, daar zijn ze nou eenmaal arrogant voor.. Ze zullen je er dan waarschijnlijk ook meteen van beschuldigen dat jij hen ook 'lekker' vind. Dit hevig gaan ontkennen heeft geen enkele zin mijn lieve vrienden, je zit in de val. Vanaf dit punt zul je moeten accepteren dat de zelfkant van je maatschappij jou er zojuist in heeft geluisd, je kunt namelijk geen kant meer op. Overgebleven opties zijn: 'de desbetreffende laatdunkende blokkeren,' 'accepteren dat zij dit sociale spelletje gewonnen hebben,' 'uit het raam springen' of 'heel hard huilen'. Ik hoor jullie denken: "zijn er echt geen andere uitwegen lieve Jolein?". Nee, dat is de kracht van de verwaande, ze zijn je altijd een stapje voor.



Het komt er dus op neer dat je word gedwongen om te accepteren dat je hier te maken hebt met een eigendunker. Er zijn natuurlijk altijd mensen nodig in de maatschappij waar je je haat over uit kunt spreken, daar zijn deze achtergebleven figuren dan weer ideaal voor. En het is ook wel eens fijn om te merken dat er dus mensen bestaan die sociaal nog ongemakkelijker zijn dan jij. Steek die maar in je zak! En lieverdjes, ik probeer jullie heus geen depressie aan te praten, natuurlijk mag je je eigen goddelijke lichaam uitvoerig aanschouwen in de spiegel, maar laat jou over-positief zelfbeeld niet de overhand nemen, zodat je kunt voorkomen dat je word gezien als een maniak van de westerse cultuur, want jij vind jezelf natuurlijk veel te goed voor die titel!

de storing

Donderdagavond.. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was een kille, duistere donderdagavond. Ik had mezelf warmpjes teruggetrokken onder mijn dekens en probeerde iedere vorm van leven om mij heen te ontlopen. Starend naar de beeldbuis. Als gehypnotiseerd zat ik daar, de afstandsbediening in mijn hand. Ik genoot van de bewegende beelden op mijn scherm. Zonder erbij na te denken nam ik alle nutteloze informatie, die zich achter dat glas vertoonde, in me op. Het was fijn, totdat het ergste gebeurde wat je je op dat moment kan indenken: een storing.

De pixels van mijn televisie sprongen genadeloos van vrolijke kleurtjes naar een dood, zwart scherm. Het was vreselijk om hem er zo bij te zien staan. De paniek sloeg toe, ik probeerde alles wat ik kon. Ik waagde me zelfs in het menu van mijn televisie om te kijken of ik het ergens kon fixen, maar ik was te laat. Het enige wat mij te doen stond was hulpeloos toe kijken hoe mijn beeldscherm verdronk ik de koude duisternis die hij vertoonde... Ik werd er moedeloos van en mijn maag draaide zich om bij het idee dat mijn tv er zo aan toe was. Een golf van angst kroop langzaam en pijnlijk door mijn lichaam heen. Ik probeerde er niet naar te kijken, maar ik kon niet anders dan met een betekenisloze blik naar mijn lege beeld blijven staren...

Met tranen die brandden achter mijn ogen sloeg ik de dekens van me af en waagde me met mijn voeten op het ijzig koude laminaat in mijn kamer. De moed zakt me in de schoenen en ik ging maar vast uit van het ergste scenario; het was klaar, mijn oude, vintage televisie heeft het opgegeven en is op deze donderdagavond naar het hiernamaals gevlucht. Met een brok in mijn keel en alle overgebleven wilskracht sleepte ik mijn inmiddels slap geworden lichaam naar de trap, om daar een hartverscheurende noodkreet uit te slaan, die wel gehoord moest worden. Hopelijk zouden ze dan iemand om hulp sturen en dan zou ik misschien meer informatie kunnen krijgen over het lot van mijn geliefde vierkante vriend.

Tot mijn immense vreugde kwam ik erachter dat het lot van mijn tv'tje nog niet bepaald was. Het was een algemene storing bij ons in de buurt, waardoor ik met een ruk uit het virtuele leven werd getrokken. Het was confronterend. Ik ben erachter gekomen dat mijn liefde voor blauw licht groter is dan mijn liefde voor daglicht. Triest, maar helaas waar..

Het moraal van dit verhaal is dat ik verdoemd ben tot teevee-verslaafde en hier zijn helaas weinig (legale) oplossingen voor. Ik heb echter één goude tip voor ouders die af en toe wel eens wat anders van hun kinderen willen zien dan hun voorovergebogen koppies, starende blikken of vierkante ogen: trek stiekempjes de stekker eruit!

het kleine-teen-drama

De meest helse, verschrikkelijke, afschuwelijke pijn die wij als menselijk ras ooit hebben kunnen ervaren, is de pijn die je voelt bij het stoten van je kleine teen... De mensen die dit drama nog nooit hebben ondergaan zijn gezegend en hebben sowieso de beste karma ooit, want dit gun je zelfs Osama Bin laden niet.

Stel, je loopt, op een saaie zondagmiddag, rustig in je pyjama en op je sokjes door het huis te waggelen op zoek naar alles dat eetbaar is. Plots is daar de brute verstoorder van je rust: een stoel die normaal 7.89 millimeter naar rechts hoort te staan, maar nu, ten ongenoegen van je minuscule, maar oh zo gevoelige lichaamsdeel, op een andere plek staat dan normaal. Je zoektocht naar bevrediging van je hongergevoelens wordt plots gestaakt door het genadeloos rammen van je kleine teen tegen de stoel. De woordenstroom die uit je mond vloeit bevat een aantal niet nader te noemen woorden die vast verboden zijn voor lezers onder de 18. Je grijpt je kleine, gemartelde teen vast, alsof je hem anders zou verliezen. Je ziet je leven aan je voorbij flitsen en hebt alvast mentaal geaccepteerd dat dit het einde voor je zal zijn. Als je na vijf minuten dramatisch jammeren eindelijk je teen los durft te laten, strompel je richting je moeder om uitgebreid te vertellen dat je teen sowieso in het gips moet en misschien wel geamputeerd moet worden.

Dit zijn nou de dingen waar ik nachtmerries van krijg. Het is zo genadeloos om een onschuldig deeltje van je lichaam op zo'n manier zijn bestaan duidelijk te maken. Ik pleit dan ook voor een ''Small-Toe-Protector''. Dat is een op maat gemaakt mini-sokje van wol, dat je over je kleine teen heen kan doen. Op die manier ben je verzekerd van een geruisloos bestaan, zonder je druk te maken over het lot van je kleine teen. Niet dat het al bestaat, ik heb overigens ook nog geen idee hoe ik dit uit ga werken, maar het zal in elk geval een knaller van een hit worden! En alvast vooruitlopend op de kerstgedachte, kun je hem ook meteen boven de openhaard hangen. Dit product is multifunctioneel en ik verzeker je dat hij volgend jaar overal verkrijgbaar zal zijn (ik lieg).

Als iemand van jullie een sappig, of juist traumatisch teen-verhaal heeft, mag je dat natuurlijk altijd delen. Ik zal allicht treurig met je meeleven en je steun bieden in deze lastige tijd. Als je er niet over durft te praten, maar liever even wil uithuilen, bied ik mijn schouder met liefde ter beschikking om als zakdoek te dienen, want ik voel jullie pijn! Voor nu wil ik jullie allemaal meegeven: vertrouw geen enkel stuk meubilair, het kan wellicht ooit je ergste vijand worden!

blunders

Iedereen kent ze, blunders. Blunders zijn de grootste vrees van de gemiddelde tiener, die hevig probeert een reputatie op te bouwen, of hoog te houden. En dat is al niet het makkelijkste doel in deze maatschappij. Dus gesnapt worden zodra je een hele maaltijd uit je neus staat te lepelen, plat op je mond gaan onder toeziend oog van een groot publiek midden in de aula, of uitgebreid en breedlachend 'HAAAYYY' schreeuwen naar de verkeerde, zullen je niet veel verder helpen in de missie om een sociaal leven op te bouwen... Lastig! Het voorkomen van deze ongemakkelijke kleine voorvalletjes is onmogelijk, maar er op een creatieve manier mee om gaan is wel een optie!

Stel je voor, je moeder heeft vanmorgen met een boel liefde een heerlijke vers broodje met een overdreven dikke laag chocoladepasta in je broodtrommeltje gestopt. De hele dag kijk je er al naar uit om die in de grote pauze fijn te gaan verorberen. Je geniet met volle teugen van de rijke smaak van de smeltende chocola op je tong. Het zit echter helaas niet alleen op je tong... Met de skills van een kleuter heb jij op een ingenieuze wijze het gehele beleg als een soort maskertje over je hele gezicht gesmeerd. En als je dan vrolijk naar je volgende les gaat, en er pas thuis achterkomt, heb je het recht om door de grond te zakken, naar een ander dimensie en nooit meer terug te keren naar de bewoonde wereld.

Hoe werk je dit soort dingen nou behendig weg, zodat er nog om gelachen kan worden, maar niet op een generende manier... Dit zijn een paar mogelijk oplossingen, om aan het einde van de dag op een desbetreffende social media site te gooien, met een foto van je gezichtscreatie erbij:

''Ik solliciteer voor Joker''
''Als je vind dat zwarte piet moet blijven, doe dan met me mee!!''
''Let maar op, dit is dé trend van 2014''
''Als je me uitlacht ben je een racist!''
''Vandaag chocolademaskertje, zooo hydraterend''

En tenslotte is mijn beste tip om ongemakkelijke taferelen tot een goed einde te brengen: lach jezelf uit. Als mensen doorkrijgen dat jij, door middel van zelfspot, je eigen stommiteiten toch ook wel kunt waarderen, is de lol van het denigreren er al snel vanaf. Conclusie: blunder zo veel je wil, maar lach er zelf het hardste om, want als je het zelf niet doet, doe ik het wel voor je!

haatlijstje

Zoals sommige van jullie wellicht weten, beschik ik over een, veel te lang, maar keurig uitgewerkt haatlijstje. Deze bevindt zich in de notities van mijn telefoon, in zes verschillende delen (hij kan maar 1500 karakters per deel aan..). Ik ben hier vorig jaar mee begonnen. Alles wat ik tegenkwam en waar ik mij mateloos aan kon ergeren, of wat ik direct in elkaar wilde slaan, schrijf ik hier op. En het zijn veel dingen...

Wat is nou het nut van een haatlijstje? Nou, dat zal ik jullie uitgebreid toelichten lieve kinders. Bij sommige mensen (ook bij mij) geeft het een stukje zelfvoldoening om alles om hen heen om het leven- of uit de wereld te helpen als ze zich ergens aan irriteren. Dit is nagenoeg de grootste oorzaak van zinloos geweld in de moderne maatschappij. Zet je schaamte opzij en sloop alles dat te slopen valt. Dit zou kunnen duiden op een eventuele agressiestoornis, maar ik ontken alles. Dit is echter niet de meest positieve uit mijn grote doos van eigenschappen. Ik probeer deze dan ook, al dan niet met ijzeren kettingen, zo veel mogelijk onder controle te houden. En lieve konijntjes, jullie raden het al, dat doe ik door middel van een uitgebreid, gecompliceerd en overvol haatlijstje.

Het is niet zo dat ik de hele wereld haat, of dat pijn en bloeddorst mijn enige emoties zijn, maar zodra ik merk dat ik weer een majestueuze ergernis voel opborrelen, weet ik dat het tijd is om mijn lijstje te voorschijn te halen. Ik meld hier een beknopte omschrijving van de ergernis en zodra die zwart op wit op mijn schermpje te zien is, is het gevaar voor mijn medemens alweer geweken. Het helpt mij dus echt om mijn frustraties op een legitieme manier de uiten, zonder daarmee eventuele voorwerpen of personen die in een straal van 2 meter bij mij in de buurt zijn, ernstige schade toe te brengen.

Ik vermeld overigens alleen gebeurtenissen en voorwerpen op mijn lijstje van verderf, dus geen personen of dieren (behalve cavia's, dat zijn gewoon domme kut beesten). Dus vrees niet mijn lieve snoezepoesjes, jullie komen allemaal niet in de donkere kant van mijn brein voor! En jullie hoeven ook niet bang te zijn dat ik één of ander duister persoon ben dat smult van de gedachte dat jullie allemaal pijn lijden, ik hou van mensen en van de wereld. Er zijn echter grenzen, die iedereen wel kan beamen, als die worden overschreden, is het ieder voor zich en god voor ons allen.

feestje

Jiehoee, je hebt een uitnodiging voor een feestje. Buiten het feit dat je verrast bent dat iemand anders dan je moeder denkt dat je cool bent, voel je je gewild en populair. Je begint meteen te stressen over je haar (wat nóóit goed wil), je kleding (want je hebt níks om aan te trekken) en hoe je je gedraagt (want je vind jezelf nogal een kluns). Vervolgens moet je gaan nadenken over een cadeau, je wil geen pleefiguur slaan, dus het moet echt onwijs vet gaaf zijn: een tientje. Het volgende punt waar je je, inmiddels redelijk chaotische, hoofd over kan breken is met wie je gaat. Stel je eens voor, je komt daar aan, en het is net zo uitgestorven als een begraafplaats. Dan stik je nog liever in de immense hoeveelheid haarlak in je haar, dan dat je ook maar één stap over de drempel zet. Begrijpelijk. Deze voorbereidingen horen er allemaal bij. Je wil dat mensen denken dat je grappig bent, en je wil de schijn wekken dat je leuk bent om mee om te gaan (wat nog een hele opgave gaat worden)...

Denk het je even in: Het is zo ver, de avond van het feestje. Je gaat jezelf vol smeren met goedkope make-up, samen met je beste vriendin, die tegen je liegt als je vraagt of je te sletterig gekleed bent, en ze 'nee' zegt. Jullie zijn alleen thuis, dus drinken jullie stiekem anderhalf slokje droge witte wijn uit de fles van je ouders en jullie doen net of je gezicht niet helemaal samentrekt omdat je het zo smerig vindt. Eenmaal op de fiets kom je erachter dat je, met je dichtgeplamuurde kop, de deur niet op slot hebt gedaan, dus moet je weer he-le-maal terug. En als jullie eindelijk, bezweet zijn aangekomen bij het superfeestje, gebeurd het ergste wat je ooit kan bedenken: je bent te vroeg.....

En hier wil ik even uitgebreid bij stil staan. Te vroeg komen op een feestje is even erg als 'gecondoleerd' zeggen tegen je opa, als je oma jarig is. Het is ronduit gênant. Zodra je naar binnen loopt voel je al dat het verschrikkelijk gaat worden. En je kan er helemaal niks tegen doen. Je zet je voet over de drempel en ongeveer zes paar ogen, van de andere vroegkomers, kijken je verwachtingsvol aan. Maar behalve als je de gehele bevolking van Singapore met je meeneemt, ben jij niet degene die de gespannen situatie kan redden. Al wenste je vurig dat deze zaal al helemaal vol stond met halfdronken, bezweette mensen. Het liefst zou je je met een glaasje of vier terug willen trekken op de wc voor het komende half uur, maar je besluit al je verschrikkelijke dansmoves (die je van youtube hebt geleerd) in de strijd te gooien en je probeert mensen met je mee te trekken #missionimpossible.

Maar na ongeveer drie kwartier, gebeurd het geen wat al veel eerder had moeten gebeuren; het stroomt vol. Eindelijk hoef je je geen zorgen meer te maken over het feit dat iedereen het zag als de kramp in je heup schoot, omdat je je kont te sexy heen en weer wilde schudden. Mensen morsen bier over je zorgvuldig gestijlde haren, maar het kan je niks schelen. Je laat je lekker gaan en aan het einde van de avond deel je nog even je nummer uit aan de geïnteresseerde, waarna je in een noodgang naar huis crosst, omdat je stiekem al een half uur te laat bent.

Thuis in je bed bedenk je je dat eigenlijk niemand heeft opgelet of de schoenen die je droeg wel matchten  bij je blitse outfit en kom je erachter dat je je weer eens veel druk hebt gemaakt over niks. Met je mascara over je hele gezicht, plakkerige handen van de goedkope wijn en het besluit dat je je vanaf nu niet meer zo druk gaat maken om feestjes, val je heerlijk in slaap. Echter zodra je na ongeveer vijf uur slaap je ogen weer open doet, op je telefoon kijkt en ziet dat er weer een nieuw feestje op komst is, weet je dat die prachtige gedachte van de avond ervoor één grote leugen is.

geen zin

Je hebt van die dagen, iedereen kent ze, dat je liever de teennagels van je oma opeet dan dat je je huiswerk gaat maken. Lastig, want de sadisten die een zogenaamde functie hebben (sommige noemen het 'leraren') kan ons gevoel helemaal niks schelen. Dus je zult toch moeten beginnen aan je metershoge stapel huiswerk. De vraag is allen: hoe?

Met frisse moed ga je achter je bureau zitten, je klapt zelfverzekerd je boek open, pakt een pen en je schrijft het nummer van de eerste vraag op. En op dat moment, denkt je brein: 'HA, had je gedacht'. Met een blik op onweer veeg je met één arm alles weer van tafel en begint je hoofd voor zo'n 20 keer op je bureau te slaan. Het lijkt wel of ons lichaam een stofje aanmaakt die ervoor zorgt dat wij niets meer kunnen, op het moment dat we het willen. Want ja, wat heb je nou aan concentratie... De moed die je eerst vers in je hoofd had zitten, valt ineens met een doffe bons in je schoenen. Je hoofd kan niet meer denken en je hand kan niet meer schrijven. En heel voorzichtig en heel subtiel verschuift de cursor op het scherm van je laptop richting het tabblad waar je Facebook open hebt staan. En op dat moment weet je: I'm screwed.



'Vertel ons Professor Jolein, hoe komen wij leergierige studenten hier nou doorheen?' Oke oke, omdat jullie zo aandringen.. hier een paar tips om te beginnen met je huiswerk.
1. Kijk zodra je thuis bent meteen op magister (of in je agenda, voor de trouwe lezers van één van mijn andere posts die een agenda hebben gekocht) wat je voor huiswerk hebt. Zodra je je ervan bewust bent hoeveel je moet doen, zal het niet als een dusdanige verassing komen dat je zo schrikt dat je hart door je keel naar buiten springt.
2. Bedenk wat het belangrijkste is om te doen (ja, GTA5 is in principe belangrijker, maar het gaat om het idee)
3. Voor de mensen die de discipline hebben om meteen uit school aan hun huiswerk te beginnen: sla over naar tip 4 (diepe buiging voor jullie trouwens). Voor de normale mensen onder ons, stel van tevoren een tijd voor jezelf vast hoe laat je wil beginnen ('weetje, ik kijk nog wel één aflevering Scrubs' gaat nooit werken en dat weet je!)
4. Begin met het gene waar je het meeste tegenop ziet. Zodra je het voor je uitschuift (ik spreek uit vele jaren uitstel-ervaring) wordt het alleen maar lastiger, en wil je aan het eind van de avond head-first uit het raam springen. Zodra je het lastigste deel hebt gehad, gaat de rest makkelijker.
5. Gun jezelf rust. 2 uur achter elkaar pushen heeft geen zin. Stel je je brein voor als een hond, iedere keer als je je concentratie verliest en je niks kan, bijt hij je als het ware. Terug bijten heeft geen zin, dan gaat hij daarna alleen maar harder bijten. Wees lief voor de hond, dan gaat hij lief terug doen. Dus wees ook lief voor je brein, dan lukt het later beter! (je mag me morgen slaan voor deze vergelijking).
6. Zodra je er echt helemaal doorheen zit, vraag één van je ouders om je even te helpen. Niet perse met het huiswerk zelf, maar vaak werkt het al als ze even naast je zitten en meekijken met wat je doet. Zo kun je ook minder makkelijk iets anders gaan doen.
7. Vergeet niet om jezelf, net als een hond (ja ja, daar is 'ie weer) te belonen als je het goed hebt gedaan. Als je een half uur achter elkaar hebt geleerd, gun jezelf even 10 minuutjes rust, even tanken en hoppa, dan kan je er weer tegenaan
8. Bovenal, zorg voor voldoende werkruimte. Zorg ervoor dat in elk geval je bureau zo goed als leeg is (de rest van je kamer gaat niet lukken waarschijnlijk, aangezien de meeste tieners hun eigen vloer eerst moeten zoeken), als het een chaos om je heen is, is het ook een chaos in je hoofd!

Zo lieve kinders, dit zijn de dingen die mij persoonlijk helpen om aan m'n huiswerk te gaan. Nu praat ik heel stoer, maar zelf ben ik één van de grotere stumpers als het aankomt op huiswerk maken, maar het leek me zinvol om wat kleine trucjes met jullie te delen. Weet in elk geval dat jullie niet de enige zijn met deze problemen en dat jullie voor vragen altijd bij me mogen komen (maar niet te moeilijke, anders word het nog meer werk). Nou, droog je tranen van schaamte voor jezelf en het besef dat je nergens zult komen in je leven en hup, aan je huiswerk. Anders kom ik jullie allemaal persoonlijk opzoeken om je aan je huiswerk te zetten (ik lieg). 'joepie Professor Jolein, we houden zo veel van u en uw geniale adviezen!' Achja, je doet wat je kan...

verslaafd?

Wat nou als ik jullie vertel dat je ook zonder je telefoon kan..? Het merendeel van jullie zou me vierkant uitlachen, de rest zou me in m'n gezicht slaan. Toch meen ik het wel. Zelfs voor de verslaafde, tweetgrage telefoongeilerds onder ons, die al zo diep met hun neuzen in Tumblr en Facebook begraven zitten dat ze niet eens meer weten hoe hun eigen moeder eruit ziet; er is hoop! Ergens in je hoofd, verscholen achter je vierkante ogen, weet je dat ik gelijk heb. Je weet dat de wereld niet ontploft als je je telefoon weg zou leggen. Je weet het menselijk ras niet uit zal sterven als jij social media voor een keertje op durft te geven, maar toch klamp je je handen krampachtig om een klein stukje moderne technologie, iedere keer als je ouders zeggen dat je dat ding weg moet leggen. En lieverds, ik begrijp jullie volkomen. Ik ben er zelf namelijk ook één. En niet zo'n beetje ook, maar de reden dat ik me legitiem verheven mag voelen boven de rest van ons gsm-nerds, is dat ik nadenk over of het ook anders kan. En door het lezen van deze tekst doen jullie dat ook, gefeliciteerd, jullie zijn allemaal een stapje dichter bij het terugverdienen van een leven.

Denk er eens over na, je loopt op straat met je handen nonchalant in je broekzak (althans zo lijkt het, je rechterhand bedekt namelijk vertrouwd je spiksplinternieuwe mobieltje, dat in de zak van je verwassen spijkerbroek op en neer danst bij iedere stap) en je ziet iemand lopen. Zo'n persoon met een jasje aan met veel te veel reclame erop, die je altijd probeert te ontwijken. Diegene doet je een voorstel; jij krijgt 2500 euro als jij 2 maanden lang je mobieltje niet gebruikt. Voor degene die dat aanbod niet aan zou nemen, boek ik een enkeltje Zon & Schild. Hieruit kun je concluderen dat we dus allemaal (of nouja, bijna allemaal) zonder onze telefoon kunnen. De vraag is alleen, waarom zou je het doen, wat is de motivatie? Naast je cijfers, je sociale leven en je carrière, is er ook niet echt een goede reden om niet met je vingers vastgekleefd te zitten aan een telefoon.

Toch is er een dappere jongeman genaamd Bram van Montfoort, die voor een persoonlijk experiment een heel jaar offline is gegaan (ikr, omg, like wtf...). ''Ik wil de dingen doen die ik online niet kan doen, zoals studeren, werken, stage lopen, reizen en een sociaal leven opbouwen.'' aldus Bram.
Ik denk dat een minuutje stilde voor deze dappere soldaat wel op z'n plek is. Ook denk ik, dat jullie dit allemaal ook zouden kunnen. Ik snap dat je heel graag wil appen met dat leuke meisje uit je klas waarvan je net haar nummer hebt gefixt, of dat je als aller aller eerste die nieuwe 1D-single moet horen en daarom online moet blijven, maar ga eens voor jezelf na, is dat wel alles? Probeer eens een kwartier je telefoon niet aan te raken. Kijk je moeder weer eens aan, geef je hond weer eens wat aandacht, kijk weer eens uit het raam. Het is zelfs beter dan een HD kleurenscherm.

Ik denk dat jullie het allemaal aan kunnen om af en toe wat minder tijd met je mobieltje te spenderen en meer met de vrienden die je in een ver verleden hebt gemaakt waar er nog geen mobieltjes bestonden zonder een 10 kilo wegende accu met je mee te sjouwen.
Veel van jullie vinden me nu gek en een over-optimistische regenbogenpoeper, maar als ik straks allemaal, van geluk huilende ouders aan de lijn krijg met lovende woorden en vele bedankjes, trek is écht wel een 'ha-zie-je-nou-wel'-gezicht!

toetsweek

Oh nee toch, niet alweer zo'n opgefokte vwo'er die het veel te uitgebreid gaat hebben over de toetsweek..! Toch wel! Allereerst wil ik het fenomeen even aankaarten. Een toetsweek is een periode van 4 tot 6 dagen waarin leerlingen worden dood gegooid met immens grote stukken leerstof die je 'allang al had kunnen leren' 'nog moeten weten, want dat heb je in de eerste klas gehad' 'behoort tot basiskennis die je echt al moet weten' aldus de leraren. Voor ons leerlingen is dit een periode van stress, je levenloos terugtrekken met je boeken, stress, geen vakantie meer hebben en nog meer stress. Aan het begin van het jaar begin je, zoals gewoonlijk, met goede moed en een flinke dosis motivatie, die met de minuten drastisch zal kelderen. Je neemt jezelf voor om je huiswerk te maken, de leerstof bij de houden en het werk te verspreiden. Dit is (op het woord 'LOL' na) de grootste leugen in de historie. Je weet van tevoren zelf al wel dat je je aan geen van de zorgvuldig bedachte afspraken met jezelf zal kunnen houden. Dit levert frustratie op. En in de toetsweek is dat een groter probleem dan ooit. Hier moet je ook daadwerkelijk iets doen en je krijgt er een cijfer voor! Je weet dat als je dit verprutst, dat je met een teleurstellend rapport naar je oma moet fietsen en daarmee heel wat lovende woorden, koekjes, en geld misloopt. 

Ik heb echter dé oplossing. Een agenda. In de tijden van internet op zijn hoogtepunt klinkt dit zeer vintage, maar het werkt zeker! Aangezien mijn stressgehalte het toppunt had bereikt, niet zo lang voor de toetsweek, had ik een gesprekje met mijn mentrix. Die raadde mij aan om een papieren agenda aan te schaffen. Na een 'ja maar, bleh'-gezicht te hebben getrokken ben ik dat toch maar gaan doen. Samen hebben wij hier, op de minuten nauwkeurig, al mijn leerstof in geplant. Ik heb (na lang nadenken en twijfelen) besloten om mijn oh zo geliefde vakantie hiervoor op te geven. Ja, ik heb écht iedere dag 2 tot 3 uur iets aan mijn huiswerk gedaan. Op heb moment zelf doet het pijn om je brein zo bruut vol te stampen met formules, spellingregels, jaartallen en woordjes, maar zodra je met een zelfvoldane blik de toetsweek binnenstapt, iedereen om je heen (soms letterlijk) ziet worstelen met de boeken en de ene acht na de andere terugkrijgt, weet je waarvoor je het hebt gedaan. Misschien is het wel een nerd-ding, om ontzettend blij te kunnen worden van hoge cijfers, maar volgens mij is het gewoon goed voor dat stukje zelfbevestiging. 

Dus mijn lieve medeleerlingen, hierbij maak ik ten zeerste reclame voor de oude vertrouwde papieren agenda (al dan niet met afbeeldingen van hello kitty, southpark, betty boob en al die andere opgepimpte superduper blitse figuurtjes), het zal je het overzicht teruggeven en daarmee ook een trots, stressloos en goed gevoel over jezelf.

Het is overigens wel zo dat je jezelf er toe moet zetten om je eraan te houden, dit kan ik helaas niet voor jullie doen, maar tips en trics mogen jullie natuurlijk altijd aan mij vragen. Jullie hoeven bij deze niet meer te huilen, te gillen, of je kussen in elkaar te slaan als je het even niet meer ziet zitten. En onthoud, je bent niet alleen. Succes!

image

Toen ik vandaag, al neusophalend, handenopwarmend en bepakt en beladen met 8 kilo aan leerstof in een tas, thuis kwam en mijzelf pontificaal op de bank deponeerde, moest ik er meteen weer af. Zeer bruut, om een uitgeputte tiener in deze zware tijd, zo vlak voor de winter, een van de weinige rustmomenten af te pakken als je het mij vraagt. Er moesten nieuwe batterijen in de lampen op mijn fiets. Hier was ik mijzelf natuurlijk al uiterst van bewust, aangezien ik het steeds zwakker wordende lichtje net zo lang heb genegeerd tot er nog een miezerig klein puntje rood licht in de duisternis van over was. De trap naar zolder, om een passende schroevendraaier te halen, benam mij al dusdanig de adem, dat ik even stil moest staan. Eenmaal beneden kwam ik erachter dat mij was overkomen wat mij bijna dagelijks overkomt: ik was de helft vergeten. Schroevendraaier? Check! Nieuwe batterijen? Che… oh oeps… Dit was, volgens mijn vader, die mij natuurlijk vergelijkt met mijn vriendinnen die zich bij mij thuis uiterst beleefd gedragen, te wijten aan mijn nieuwe image. ‘’Image? Wat bedoel je daar nou weer mee?’’ ‘’Diezelfde image waarmee je met gekke bekken op je klassenfoto staat, en waarmee je je broek laag bent gaan dragen’’ (dat laatste is overigens te verwijten aan het feit dat ik deze morgen mijn riem was vergeten). ‘’Maar waarom is dat ineens een nieuwe image?’’ ‘’Nou, volgens mij wil je een statement maken.’’ En dat zette mij aan het denken. Een image, een statement. De link was er wel in mijn hoofd, waarom wist ik alleen niet. De vraag is nu, wanneer heb je nou een image en wanneer maak je nou een statement… Eerlijk is eerlijk, wie zou zich niet helemaal dood schrikken als zijn/haar oma heeft besloten te gaan voor een tattoosleeve, een neuspiercing en haar lieve bos grijze krullen heeft ingeruild voor een paars met zwarte hanenkam? Dat noem ik nog eens een statement maken!

Is het vergeten van de batterijen, een hekel hebben aan het panisch gestress door (voornamelijk de vrouwelijke) jongeren van mijn leeftijd om een klassenfoto en het vergeten van je riem niet ontzettend relevant op je 15^e? Er wordt een heleboel van ons jongeren verwacht,  en niet iedereen is daar tegenop gewassen. Het is daarom zeer humanitair om af en toe de helft van wat je doet te vergeten, zo lang je de andere helft maar wel doet, toch? En dan is een image, samen met een statement, een wat mij betreft zeer negatieve weerspiegeling van de werkelijkheid. ‘’Het is heus niet dat ik ineens verander hoor, maar ik mag me toch wel af en toe zo kleden..’’ ‘’hm’’. En na deze discussie van niks en het behendig repareren van mijn lichten, heb ik mijn broek opgetrokken en mijzelf weer ongegeneerd op de bank geïnstalleerd. Zo, geen enkele image die mij en nu nog vanaf krijgt!

intro

hallo lieve, enigszins levenloze, maar leuke mensen die dit lezen,
ik werp mijzelf altijd met veel passie en hartstocht in alle statussen die ik post op facebook.
Blijkbaar heeft dit een positief effect, want ik krijg hier vele lovende en hartverscheurende reacties op.
Dat deed mij natuurlijk blozen!
Ik kwam daarom met het ingenieuze idee om al mijn herseninhoud op een blog te dumpen i.p.v. op facebook.
Zo bestook ik de ongeïnteresseerde niet meer met meterslange verhalen.
Dus voor de mensen die mijn geniale, meesterlijke, geweldige meesterwerken wel kunnen waarderen: er is een plaats speciaal voor jullie!

Hopen dat dit wat wordt, anders is het zeer gênant!

Liefs, Jolein